Pierwszy miesiąc. 1/2

Boję się, Bill…

Wątłe ciało Muzyka zadrżało gwałtownie, wyrwane drastycznie z kolejnego koszmaru. Poczuł jak jego serce na nowo rozpoczyna swój rytuał kilkuset, nienaturalnych uderzeń na minutę. Uniósł ociężałe powieki, gdy jego spazmatyczny oddech stał się jedynym docierającym do niego dźwiękiem. Przez długą chwilę wpatrywał się otępiale w biały sufit nad sobą, nim jakiś cichy głos w głowie zaczął uświadamiać mu, że to był tylko sen. Najgorsze wydarzenie jego życia nieustannie zamieniało się w dręczący go, co noc koszmar, powtarzający się za każdym razem, gdy tylko udało mu się zasnąć. Bał się zamykać oczy, bo gdy tylko ich czekoladowy odcień ukrywał się pod kotarą ciemnych rzęs, wcale nie dostrzegał ciemności. Wciąż widział. I to bardzo wyraźnie. Twarz dziewczyny ukazywała mu się w najdrobniejszych szczegółach. Jej oczy, nos, usta. Każda rysa, każda niedoskonałość. Najgorsze jednak było jej spojrzenie. Mimo że tamtej nocy tak usilnie starał się nie patrzeć w jej tracące  z sekundy na sekundę, blask tęczówki, zapamiętał ich wyraz. A jej niewinna dusza  uchodziła z niej na jego oczach.  Oddałby wszystko, by to mogło pozostać jedynie wytworem jego chorej wyobraźni. Głupim żartem ze strony Morfeusza, który postanowił wystawiać go na ciężką próbę co noc. Tymczasem on przedstawiał mu coś, co miało miejsce w jego życiu naprawdę.  Coś czego i tak nie byłby w stanie nigdy zapomnieć. Najwyraźniej dręczące go myśli, które towarzyszyły mu w każdej minucie jego egzystencji, to było za mało. Nie zasługiwał nawet na chwilę wyciszenia podczas snu. Bo pomimo tego, że zarówno jego sypialnię, jak i każdy inny zakamarek mieszkania wypełniała grobowa cisza, w jego głowie panował chaos głośnych myśli, które odbierały mu możliwość osiągnięcia choć chwilowego stanu ukojenia.

Machinalnie podniósł się do pozycji siedzącej, spoglądając na elektryczny zegarek, stojący na etażerce. Było kilka minut po dziesiątej rano. To odpowiednia pora, by wstać. Z jednej strony, najchętniej nigdy nie opuszczałby swojego łóżka, z drugiej zaś, to miejsce stało się dla niego zmorą. Niegdyś sen był jedną z czynności, które uwielbiał. Pozwalał mu na odzyskanie energii po ciężkim dniu, uspokojenie swojego organizmu i po prostu, był czymś przyjemnym. Teraz chciałby móc nie spać wcale. Męczyło go to bardziej niż niejeden pracowity dzień w studiu. Czuł, jak jego psychika z dnia na dzień, usilnie słabnie. A on musiał z tym walczyć. Dla siebie, dla brata. Musiał walczyć, bo już jeden z nich przestał. Już jeden z nich się poddał. Dlatego to on musiał być tym drugim, silnym, wytrwałym. Tym, który będzie w stanie udźwignąć to wszystko i dodatkowo podnieść również tego, który upadł. Podnieść go, wziąć pod ramię i wspólnie z nim, wspiąć się na najwyższą górę. Dotrzeć do miejsca, w którym wszystko zostanie im wybaczona. Do miejsca, w którym będą mogli na nowo odbudować swoje życie. Miał wrażenie, że to jest niemożliwe. Niemożliwym było tam dotrzeć a jeszcze bardziej, by to w ogóle przetrwał.

Zsunął z siebie kołdrę i postawił gołe stopy na miękkim dywanie. To była jeszcze jego granica komfortu. Kawałek dywanu, pokrywający drewnianą podłogę pod jego łóżkiem. Granica, której nie potrafił przekraczać boso. Dlatego zaraz przy łóżku, czekały na niego kapcie. Odkąd pamięta, nigdy nie nosił ich po domu, nawet owych nie posiadał. Wiele się jednak zmieniło. Być może to najidiotyczniejsza rzecz, jaką jego psychika mogła sobie kiedykolwiek stworzyć. Ale nie analizował tego nigdy zbyt długo. Po prostu pewnego dnia, wchodząc do swojego domu, nie był w stanie zdjąć butów. Patrzył na błyszczącą powierzchnię paneli wyłożonych w przedpokoju i nie wyobrażał sobie, by mógł stanąć na nich bez jakiegokolwiek obuwia, które tworzyłoby dystans. Granicę, między jego ciałem a podłogą. Mimo iż była czysta, on nieustannie dostrzegał na niej niedomyte ślady krwi i brudu. Sam wielokrotnie próbował ją szorować, lecz to nigdy nie znikało. Niczego nie zmieniało. Nawet, gdy próbował wytłumaczyć sobie, że to siedzi wyłącznie w jego głowie… To, że miał tego świadomość, pozwalało mu wierzyć, że jeszcze do końca nie zwariował. Bez względu na to w co wierzył i tak każdego dnia czuł się jak wariat. Był pewien, że wcześniej, czy później dołączy do swojego brata i wyląduje w szpitalu psychiatrycznym. A wtedy już żaden z nich nie będzie miał w sobie wystarczająco dużo siły, by podnieść siebie oraz tego drugiego. Wtedy nie będzie już żadnej nadziei.

Nim jednak zdecydował się wstać, sięgnął po paczkę papierosów. Wyciągnął z niej jednego i odpalił, zupełnie nie zważając na fakt, że nigdy nie pochwalał palenia w sypialni. Niemniej, uważał, że nic już nie jest w stanie pogorszyć jego snu. Było mu wszystko jedno, czy położy się tej nocy w śmierdzącej tytoniem pościeli, czy też nie. Każdego ranka potrzebował kilkunastu, może nawet kilkudziesięciu minut, by w ogóle opuścić sypialnię. By zacząć robić cokolwiek. A papieros był dobrym początkiem.

Wiedział, że powinien się w końcu ogarnąć. Jeżeli naprawdę wierzył, że jeszcze może pomóc bratu, i że obydwoje mają jeszcze jakąkolwiek szasnę na normalne życie, powinien się ogarnąć. Czas nie będzie stał w miejscu, nie będzie na nich czekał. A z pewnością działa na jego niekorzyść. Zatracając się w każdej minucie bolesnych wspomnień, niczego nie zmieni. Tylko tak cholernie trudno było choćby podnieść stopę. Zrobić choć ten najmniejszy krok do przodu. Tak trudno było odnaleźć w sobie przynajmniej odrobinę chęci do czegokolwiek.

Westchnął głęboko, gdy pomyślał o tym, że powinien dziś jechać do szpitala. Gdyby jeszcze to było dla niego takie proste. Wsiąść w samochód, dotrzeć na miejsce. Zobaczyć się z bratem. Tak bardzo bał się spotkań z nim. Tak bardzo bał się na niego patrzeć. Pamiętał doskonale dzień, w którym zostawił w tym miejscu Toma. Samego. Pamiętał jego spojrzenie, którego pustka wyjątkowo wtedy zamieniła się w żal i niezrozumienie. Zawiódł go. Nawet jeżeli w rzeczywistości wcale tak nie było, on wyraźnie dał mu to do zrozumienia. I nie liczyło się, czy było to słuszne. Od tego czasu doskwierało mu uczucie rozdarcia. Z jednej strony zrobił to dla jego dobra a z drugiej, mógł przecież postąpić inaczej. Sumienie gryzło go nie raz, mówiąc mu, że pozbył się problemu. Pozbył się własnego brata. Jego umysł był dla niego okrutny. Nie rozumiał, czym i kiedy sobie na to wszystko zasłużył. Starał się być dobrym człowiekiem, naprawdę się starał. Pomagał innym, gdy go prosili lub nawet robił to sam z siebie. Brał udział w akcjach charytatywnych różnego rodzaju. Spełniał marzenia swoich fanów, na tyle, ile tylko był w stanie. I wiele innych rzeczy, które powinny stawiać go w pozytywnym świetle. A jednak to stało się nagle bez znaczenia. Coś poszło nie tak. Wpływu na to nie miał właściwie żadnego. Przynajmniej tak mu wmawiają bliscy. Bo naturalnie jego sumienie uparcie twierdzi coś zupełnie odwrotnego. W jaki sposób ma załatać tę wielką dziurę, która rozdziera jego duszę? Czym ją wypełnić? Czy to jest w ogóle możliwe? Tak bardzo chciałby móc przestać myśleć, choćby na kilka minut. Po prostu to wyłączyć.

Zakładając kapcie, wstał w końcu. Zgasił niedopalonego papierosa w popielniczce i szurając puchatym materiałem po podłodze, opuścił swoją sypialnię. Tak, jego kapcie były miękkie i puchate, dokładnie takie, jakie uwielbiają małe dzieci albo urocze dziewczyny. Dodatkowo przedstawiały dwie, słodkie mordki psów z oklapniętymi uszami. Do wyboru były jeszcze koty i króliki, ale jako miłośnik psów, nie mógł wybrać inaczej. W pierwszy dzień jednak po tym zakupie, dorwał się do nich Pumba, w wyniku czego jeden z kapci, nie posiadał już ucha. Bill stwierdził, że tak nawet wygląda bardziej uroczo. Doprawdy, jego poczucie estetyki chyba powoli zaczynało dostosowywać się do schorowanej psychiki.

Przemierzając krótki przedpokój, zatrzymał się przy jednym z pomieszczeń. A było ich zaledwie dwa na całe mieszkanie. Nie licząc kuchni, łazienki oraz salonu. Od kiedy był zmuszony mieszkać samemu, jego dom w Los Angeles wydał mu się nagle zbyt wielki. Bez Toma czuł, że ma zbyt wiele przestrzeni. To była kolejna rzecz, której nie był w stanie znieść. Wytrzymał zaledwie kilka dni. Potem, kupił pierwsze lepsze mieszkanie w centrum miasta. Naturalnie, nie był w stanie zmieścić w nim nawet połowy swoich rzeczy, czym wyjątkowo, tym razem wcale się nie przejmował. Niegdyś to mogło być dla niego bardzo istotne… Lecz nie ma już ani tego czasu, ani tamtego Billa.

Drzwi, jak zawsze były otwarte. Mimo że Tom z nim już nie mieszkał, część jego rzeczy również przeniósł wraz ze swoimi. Przeznaczył na to wszystko drugi z pokoi. Zadziwiające było, jak dzięki temu pomieszczenie momentalnie wypełniło się jego zapachem. Gdy przekraczało się jego próg, odnosiło się wrażenie, jakby Gitarzysta był w nim jeszcze przed chwilą. Bill nie raz łapał się na tym złudzeniu. Przychodził tu, kiedy za nim tęsknił i napawał się tą małą świątynią. Nie długo jednak, bo zaraz zdawał sobie sprawę z tego, co robi. Z tego, jak to wygląda. A wyglądało tak, jakby Toma już nie było. Jakby odszedł, umarł. Nie było gorszej myśli od tej. Wychodził, więc stamtąd bardzo szybko i łapczywie poszukiwał dla siebie zajęcia, by pozbyć się czarnych wizji. To również proste nigdy nie było, zważywszy, że musiało to być coś, przy czym nie miałby czasu na rozmyślanie. Wszystkie jego pasje, w tym układzie, odpadały. Ze względu na towarzyszącą im ostoję. Wydawać, by się mogło, że to jest właśnie tym, czego mu trzeba. Spokój. Tak też było, aczkolwiek wszystko ma swoje dwie strony medalu. W szczególności u niego, ujawnia się to aż nad to, ostatnimi czasy. Zupełnie, jakby miał nagle dwie osobowości. Może to on powinien leczyć się psychiatrycznie a nie jego brat.

- Och, Cappi… - Z jego ust wydobyło się pełne żałości, ciężkie westchnienie, gdy jego oczom ukazał się znajomy widok. Pies Toma, jak zawsze leżał na łóżku przeznaczonym dla jego pana. Nawet zwierzak dał się omamić złudzeniom i odczuwał w tym miejscu obecność swojego ukochanego właściciela. Czasem, gdy Bill na niego patrzył, pocieszał się, że trzyma się lepiej od psa. Capper bardzo silnie przeżywał brak Toma, co niestety zaczynało już poważnie niepokoić Wokalistę. Nie dziwił mu się wcale, lecz nie mógł znieść kolejnego widoku, pełnego cierpienia i tęsknoty. Tym bardziej, że zwierzak prawie nic nie jadł, przez co również znacznie stracił na wadze. A Bill zupełnie już nie wiedział, w jaki sposób mu pomóc. Przeniósł nawet jego miskę z kuchni do pokoju, by miał do niej szybszy dostęp, w każdej chwili.

Podszedł do niego, gdy zwierzak na moment uniósł swój łepek, obdarzając go pełnym smutku spojrzeniem. Miał wrażenie, że nawet ten pies ma do niego żal. Mimo że nie okazywał mu tego jakoś szczególnie. Czy to w ogóle możliwe? Wydawało mu się, że rozumie dużo więcej niż powinien. To znowu podsuwało mu wątpliwości, co do pełnego zdrowia swojej psychiki.

- Proszę cię, zjedz coś… - zaczął troskliwym głosem, głaszcząc go po głowie. Przykucnął przy łóżku, by zrównać z nim poziom. Zwierzak jednak nie wydawał się być zainteresowany ani nim, ani miską jedzenia znajdującą się na podłodze. - Tom mnie zab… - urwał, zdając sobie sprawę z tego co chciał powiedzieć. W jednej chwili powróciły do niego wspomnienia a ciało przeszył zimny dreszcz. Przymknął powieki, biorąc głęboki oddech, po czym ze świstem wypuścił powietrze. – Cappi… Musisz przeżyć do powrotu Toma, słyszysz?

Przetrwanie. W  którym momencie istota żyjąca, przestaje walczyć?

*

Czas zdawał się upływać znacznie wolniej, gdy wyjechał poza granice Los Angeles. Dopiero wtedy udało mu się też trochę odsapnąć. Nienawidził prowadzić samochodu po zatłoczonych ulicach. Nie miał do tego cierpliwości. Był zmuszony jednak sobie z tym radzić. Tom nie mógł go już wyręczyć, a przecież chciał, żeby wszyscy inni trzymali się od niego z daleka. Tak było lepiej dla niego i dla nich. Pragnął pozostawać w swojej samotności, dopóki sam nie uzna, że jest gotów na powrót do normalności. Jego bliskim nie łatwo było się z tym pogodzić. Bardzo dużo czasu minęło, nim udało mu się ich delikatnie „pozbyć”. Nie rozumiał tego powszechnego przekonania, że w takiej sytuacji  potrzebne jest mu wsparcie. Nie odczuwał tej potrzeby niemal wcale. Przeciwnie, przytłaczała go ich obecność, ciągłe pytania, nadmierna troska. Próba nawiązania jakiegokolwiek kontaktu. Pozwalał im na to przez kilka pierwszych dni po wydarzeniu, które miało miejsce feralnej nocy. Potem jednak bardzo szybko zaczął wyeliminowywać ich ze swojego życia, począwszy od matki – która swoją drogą także nie umiała sobie poradzić z tym, co się stało. On jednak nie był w stanie jej w żaden sposób pomóc. Nie mógł przecież pomagać wszystkim dookoła, sam będąc w totalnej rozsypce. Nie odciął się jednak całkowicie od wszystkich. Pozostawali jeszcze Georg i Gustav. To z nimi utrzymywał wciąż kontakt. Nie tak gorliwie, jak dawniej, ale to były mu teraz dwie najbliższe osoby, które mogły liczyć na jakiś odzew z jego strony. Georgowi nawet powierzył zapasowy klucz od swojego nowego mieszkania, dodając przy tym, żeby pojawił się, gdy Bill nie będzie dawał zbyt długo żadnego znaku życia. Tak, Muzyk miał pełną świadomość tego, iż może nie podołać. A co za tym idzie, posunąć się do ostateczności. Nie chciał, by jego ciało musiało gnić zbyt długo w mieszkaniu. To nie byłaby do końca udana śmierć. Choć nie powinno go już wtedy to obchodzić. Był egoistą, lecz jednocześnie często zdarzało mu się patrzeć na odległą przyszłość i wówczas nie widział tylko siebie, ale i ludzi towarzyszących mu obok. Gorzej, gdy z tego chwilowego zamroczenia, powracało się do rzeczywistości. A w rzeczywistości, nie było żadnych ludzi, bo przecież sam się od nich opędził. Smutek? Żal? Ulga? Nie mógł się zdecydować. Nie wiedział, czego właściwie chce. Już nawet zapominał, co jest ważne. I nie miał mu kto tego przypomnieć, bo Toma nie było tam, gdzie być powinien.

Otrząsnął się z natarczywych myśli, zdając sobie sprawę, że od dobrych kilkunastu minut siedzi bezczynnie w swoim samochodzie, na parkingu, przed szpitalem. Wpatrywał się pustym wzrokiem w budynek przed sobą i pytał siebie, co tu właściwie robi. Tom i tak nie będzie chciał na niego patrzeć. On też wybrał osamotnienie. Tak wiele ich łączyło. Dziś jednak nie przyjechał tutaj sam. Nie miał pojęcia, co go podkusiło, żeby wziąć ze sobą psa. Przecież nawet nie wpuszczają tutaj zwierząt. Będzie musiał się z tego ostro tłumaczyć, o ile w ogóle uda mu się przemycić go do środka.

- Gotowy? – Przeniósł pełne niepewności spojrzenie na siedzącego obok psa. – Któryś z nas musi być – dodał, już bardziej do siebie. Co najmniej, jakby Capper faktycznie go w ogóle rozumiał.

Odpiął pasy i wysiadł z samochodu, wcześniej upinając smycz do obroży psa. Wolał nie ryzykować, że zwierzak wyczuje obecność swojego pana i sam postanowi przyspieszyć ich spotkanie. Stanowczo wolał mieć sytuację pod kontrolą. Przynajmniej ten jeden raz, od bardzo dawna. Westchnął głęboko spoglądając na wielki szyld z nazwą miejsca, w którym się znajduje. Del Amo Behavioral Health*. Nigdy nie przypuszczał, że kiedykolwiek stanie się tak częstym gościem w tym budynku. Co prawda, i tak bywał tu rzadziej niż by wypadało. Nikt jednak go z tego nie rozliczał. To była już kwestia wyłącznie dla niego samego, jego sumienia. Choć nie wykluczone, że kiedyś i z ust brata usłyszy kilka gorzkich słów. Chciałby. Chciałby móc usłyszeć cokolwiek. Nawet jeżeli miałyby przebić swoim ostrzem jego serce. Nie mogło być już gorzej, nie mogło.

- Chodź psie, jak to ci nie pomoże… Oby pomogło wam obu, nam wszystkim… – mruknął pod nosem, podążając wolnym krokiem w kierunku wejścia. Nie liczył na to, że uda mu się jakoś ukryć swojego towarzysza. Był naiwny, ale nie do tego stopnia. Capper był zbyt duży i miał zbyt charakterystyczne umaszczenie, by jakimś cudem wtopić się w tło. Jedyną nadzieję zamierzał utkwić w znajomych już mu twarzach ludzi, którzy pracowali w tym miejscu. Nie mogli mu odmówić. Na pewno zrozumieją. W końcu pojawienie się psa w szpitalu, nie powinno stanowić, aż tak wielkiego problemu.

- Dzień dobry – Wydobył z siebie głos, wchodząc do wielkiego holu. Kręciło się po nim kilka osób, lecz jego głównym celem była pani, w średnim wieku, stojąca za ladą. To od niej zaczynał każdą swoją wizytę i na niej kończył. Miał szczęście, że była to sympatyczna kobieta i nigdy nie doświadczył z nią żadnych nieprzyjemności. A nie każdy umiał być na tyle życzliwy. Niektórzy przecież traktowali swoją pracę, niczym istną katorgę, czy po prostu przykry obowiązek. Nie raz spotykał na swojej drodze takich ludzi i nie chciałby widzieć ich kolejny raz, nigdy więcej.

- Dzień dobry. A pan, aby nie pomylił dziś ośrodków? – Kobieta spojrzała wymownie w kierunku psa, następnie ponownie wbijając wzrok w zdezorientowanego Wokalistę. Nie przygotował się. Mimo że wiedział, co chce zrobić, nie pomyślał o jakiejś dobrej wymówce.

- Nie – zaprzeczył krótko, od razu starając się wzbudzić w kobiecie nieco współczucia swoim przygaszonym, ciepłym  tonem głosu oraz specyficznym  spojrzeniem. To zawsze był dobry początek. – Pomyślałem, że to może pomóc mojemu bratu – uzupełnił, gdy kobieta milczała wciąż wpatrując się w niego wyczekująco. Chyba nie była do końca przekonana.

- Nie prowadzimy tu terapii ze zwierzętami, panie Kaulitz – rzekła surowo. Naprawdę sądził, że pójdzie mu to dużo łatwiej i szybciej.

- A może warto zacząć – podjął temat, opierając się na łokciach o blat i pochylając przy tym lekko w kierunku kobiety. Zlustrował ją uważnie swoimi rozbieganymi tęczówkami. Nie miała pewnie najlepszego dnia, stąd tyle oporu z jej strony. Nie zamierzał jednak się poddawać. Bystrym okiem zahaczył o plakietkę przyczepioną do jej uniformu, odczytując imię. Znał je wcześniej, ale przecież zdążył zapomnieć. – Lauren, nikt go nawet nie zauważy – kontynuował, nie spuszczając z niej swojego natarczywego wzroku. Zdawał sobie sprawę, jak to bardzo irytuje ludzi. Dzięki temu nie jedno już udało mu się wymusić na drugiej osobie. – Spójrz na niego, ledwo dyszy. Tęskni.

- Myślałam, że to on ma pomóc Tomowi, a nie Tom jemu – Uniosła brew, zerkając jeszcze raz w kierunku psa. Rzeczywiście wyglądał marnie. Żal ściskał serce na ten widok, szczególnie, gdy miało się słabość do zwierząt. – Słuchaj, bierz go ze sobą, ale ja nic na ten temat nie wiem – oświadczyła mu po chwili. Uśmiech mimowolnie wpłynął na jego twarz. Może to nie było do końca to, czego oczekiwał, ale musiało mu wystarczyć. – A teraz się  podpisz – Podsunęła mu odpowiedni formularz oraz długopis. Bez wahania spełnił polecenie. – I z tym kolegą, na ogród – Wskazała palcem na Cappera. Bill kiwnął głową na znak, że rozumie i posyłając jej jeszcze wdzięczny uśmiech, skierował się w stronę wyjścia prowadzącego na podwórze, należące do szpitala.

Nie lubił tego miejsca, kręciło się tam zbyt wielu chorych. Czuł się nieswojo w ich towarzystwie. Zwłaszcza na otwartym terenie. Miał obawy, że może wydarzyć się coś dziwnego albo co gorsza, niebezpiecznego. Wolał trzymać się z dala, mimo że wcale nie znał tych ludzi, ich przeszłości, chorób. Nie miał pojęcia, w jakim stopniu ich choroby są zaawansowane. Przychodził tu jedynie dla Toma, który w jego mniemaniu był najzdrowszym pacjentem tego szpitala. Więc co on tu w ogóle robił? To pytanie towarzyszyło mu za każdym razem, gdy się tu zjawiał. I za każdym razem nie potrafił odnaleźć na nie właściwej odpowiedzi.

Usiadł na jednej z ławek w ogrodzie, trzymając cały czas psa blisko siebie. Nie chciał rzucać się w oczy. Nie raz łapał się na tym, że patrzy na wszystko dookoła z odrazą. Chociaż wiedział, że to nieodpowiednie, nie umiał się wyzbyć z siebie tego uczucia. Czuł się przez to tylko jeszcze gorzej. Kim on w ogóle był, że dawał sobie prawo do patrzenia w ten sposób na obcych ludzi? Ocenianie, wywyższanie się, to ewidentne choroby dwudziestego pierwszego wieku i naprawdę trudno się przed nimi uchronić. Są, jak wirusy. A może dużo gorsze od nich. Na pewno rozprzestrzeniają się szybciej i nie mają litości. I nie, nie ma na nie lekarstwa.

Wzdrygnął się na samą myśl o tym, jakim jest okropnym człowiekiem. Na co dzień, zupełnie się nad tym nie zastanawia. Wszystko robi niemal automatycznie i nie wydaje mu się być w tym nic nieodpowiedniego. Wydaje mu się, że jest sobą. Pytanie tylko, czy właśnie chce nim być. I naprawdę jego jedynym problemem w tym momencie jest rozmyślanie nad swoją egoistyczną naturą? Jak łatwo i szybko można zapomnieć o istocie wartości.

- Jesteś beznadziejny… wyniszczony do szpiku kości – bąknął pod nosem, przecierając twarz dłońmi. Ironią było, że jeszcze tego ranka rozmyślał nad tym, że przecież próbował być  w  życiu dobrym człowiekiem.

Drgnął, gdy Capper nagle poderwał się z ziemi machając energicznie ogonem. Nie pamiętał, kiedy ostatnio ten pies miał w sobie tyle życia. Po chwili zaczął piszczeć i szczekać na przemian, próbując się za wszelką cenę wyrwać do przodu. Bill ledwo zdołał utrzymać go na smyczy. Na szczęście nie trwało to długo, bo po chwili zjawił się przed nim Tom wraz ze swoim opiekunem.

- Cześć, Bill – Młody mężczyzna stojący obok jego brata, uśmiechnął się do niego przyjaźnie. Miał na imię Patrick i początkowo nie zdobył zaufania Billa. Ale to akurat nie było nic nadzwyczajnego, ponieważ młodszy Kaulitz zawsze trzyma się od nowo poznanych ludzi na pewien dystans. Lubi wytwarzać sobie granicę, którą bardzo trudno jest im przekroczyć. Niektórzy nawet nie mają odwagi próbować. Dlatego nielicznym udaje się zdobyć jego zaufanie. Patrick je otrzymał właściwie na tak zwany „kredyt”. Opiekował się jego bratem, musiał w końcu mu choć trochę zaufać, żeby móc spokojnie funkcjonować i nie przebywać tu non stop, kontrolując wszystko i wszystkich. – Widzę, że przyprowadziłeś psa… - dodał, kiedy zwierzak skakał radośnie dookoła niewzruszonego Gitarzysty. Bill skinął tylko głową, nie mogąc oderwać wzroku od swojego bliźniaka. Nie mógł uwierzyć, że potrafi być taki obojętny, zimny. Jego spojrzenie nie zawierało w sobie żadnych emocji. To było nie do zniesienia. – Cóż… zostawię was.

- Patrick… - Zatrzymał go pod wpływem chwili, chwytając za ramię. – Mówił coś? – zapytał z rozpaczą spoglądając na młodego mężczyznę. Nie musiał mu odpowiadać, wyraz jego twarzy był jednoznaczny.

- Przykro mi.

- W porządku, dzięki… - mruknął, pozwalając opiekunowi odejść. Sam zaś odwrócił się w kierunku Toma, który nawet o milimetr nie ruszył się ze swojego miejsca.

Westchnął głęboko, ze smutkiem patrząc na szczęśliwego Cappera, który nie uzyskał nawet odrobiny zainteresowania ze strony swojego pana. Podziwiał go, że mimo tego, potrafił nadal się cieszyć. Dla Billa to był kolejny rozczarowujący widok zapisujący się na jego cierpiącej duszy. Rodził w nim złość. Na brata, na lekarzy, na samego siebie, na cały świat. Bezradność rozdzierała go od środka i to w najgorszy z możliwych sposobów.

Zaciskając zęby, żwawo podszedł do brata by złapać go mocno pod ramię.

- Siadaj – polecił ostro, niemal popychając go na ławkę. – I patrz na mnie. Do cholery, patrz.

Mimo że te oczy nie należały już do Toma. Mimo że mroziły jego serce. Mimo że bolała go każda część ciała, gdy jego bliźniak wykonywał wszystkie rozkazy, jak robot. Bez uczuć, bez emocji. Mimo tego wszystkiego zmuszał się, by na niego patrzeć. To było jedyne, co mógł teraz robić. Uporczywie wpatrywać się w bliźniacze a jednocześnie tak obce sobie oczy i mieć nadzieję, że na nowo ujrzy w nich życie. Że sam je w nim odrodzi.

***

*Jest to rzeczywista nazwa jednego ze szpitali psychiatrycznych w Los Angeles. Niemniej, w tym opowiadaniu wszystko co zostanie z nim powiązane będzie jedynie fikcja literacka, która może odbiegać znacznie od rzeczywistych norm. 

Odpowiedzi na Wasze komentarze znajdziecie pod poprzednim postem, pod Waszymi opiniami.