Pierwszy miesiąc. 2/2

Nieprzyjemny zapach drażnił jego nozdrza, jakiś hałas próbował przedrzeć się przez otępiały umysł. Ktoś go szturchnął, raz, drugi. Ktoś inny mówił coś niezrozumiałego. Czuł, jak coś przygniata mu nos. Spłaszcza twarz. Jego ręka odrętwiała, sprawiając wrażenie, jakby już wcale jej nie miał. Może i tak było. W końcu już dawno stracił kontakt z rzeczywistością. Nie wiedział, co jest prawdą, a co wytworem jego wyobraźni. Z jednej strony towarzyszyła mu świadomość, że cały czas jeszcze może mieć wszystko pod kontrolą, zaś z drugiej nie chciało mu się nawet kiwnąć palcem u nogi, by się tej kontroli podjąć. Tkwił więc w miejscu.

 Od godziny leżał z zamkniętymi oczyma i twarzą przyklejoną do swoich rąk, które natomiast opierały się o blat drewnianego stołu – gdyby mógł, położyłby się na nim całym swoim ciałem. W tym czasie zdążył już kilkakrotnie odpłynąć w inny świat i za każdym razem, gdy z niego wracał, nawiedzał go nieznośny szum, który słyszał w swojej głowie. Wtedy miał ochotę jedynie ponownie odciąć się od otaczającej go rzeczywistości. A jego rzeczywistością aktualnie był zadymiony, śmierdzący bar. Pijackie śmiechy, rozmowy oraz irytująca muzyka, wydobywająca się z naściennych głośników.

Mimo tego wszystkiego, co go w tym momencie drażniło – włącznie z niebywale niewygodną pozycją, od której bolały go już wszystkie kończyny – wciąż nie zamierzał nawet drgnąć. I tak był przekonany, że nawet, gdyby spróbował, nie podołałby temu wyzwaniu. Jego mięśnie przestały współpracować po, zaledwie, trzech kieliszkach alkoholu. Nie był to jego najwybitniejszy wynik. O ile w ogóle miałby prowadzić podobne statystyki. Zdawać by się mogło, że powinien już się uodpornić. W końcu to nie pierwszy jego wyskok tego typu, a jednak za każdym razem finał jest taki sam.

– Bill.

Kolejny raz tej nocy dotarł do niego dźwięczny, kobiecy głos. I kolejny raz również go zignorował. Najmniej ze wszystkiego na świecie, w tym momencie, obchodziło go, czego mogła chcieć kobieta stercząca nad jego ledwo przytomnym ciałem. W jego mniemaniu nie powinna była nawet się do niego zbliżać, a co dopiero dotykać. Co też poczuł po krótkiej chwili, gdy jej wątła dłoń zaczęła bezceremonialnie potrząsać jego ramieniem.

– Bill! Wracaj na ziemię i zmywaj się stąd.

Polecenie, które padło z jej ust, zdecydowanie brzmiało zbyt stanowczo, jak na zasięg jego dzisiejszej tolerancji. O ile przed paroma sekundami nie mógł nawet kiwnąć palcem, teraz był nagle w stanie poderwać się gwałtownie, unosząc swoją ociężałą głowę. I to tylko po to, by obdarzyć dziewczynę swoim rozwścieczonym spojrzeniem.

– No co? Masz coś do powiedzenia, Kaulitz? – Rudowłosa barmanka skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, spoglądając na niego wyzywająco. Znał ją. Była tu za każdym razem, gdy przychodził się upić. Odnosiło się wrażenie, jakby pracowała non stop, na wszystkich możliwych zmianach.

Uważał to za niedorzeczność, tym bardziej, że jej osoba niebywale go irytowała. Do tego stopnia, że nawet zaczął brać na poważnie wszelkie stereotypy dotyczące ludzi, którzy mają włosy o rudym kolorze. Praktycznie niczego o niej nie wiedział, poza tym, że miała na imię Liza, była ruda i wredna. Do tego miała zielone, kocie oczy, które tylko umacniały jej specyficzny wizerunek. Gdyby nie to, że był pijany, zapewne wiedziałby, co jej odpowiedzieć. Tymczasem jednak jego mózg nie był w stanie wytworzyć żadnej, odpowiedniej riposty. Zbiła go z tropu, nie musząc wkładać w to zbyt wiele wysiłku.

– Zaraz będzie tutaj twój ulubiony paparazzo. Zamów sobie taksówkę i spływaj – dodała po chwili z dość ironicznym wyrazem twarzy. Zdążył jeszcze zarejestrować, jak potrząsa głową, by odgarnąć niesforną grzywkę opadającą na oczy, nim zgarnęła ze stołu puste szklanki i odwróciła się na pięcie, odchodząc w kierunku baru.

Bezwstydnie zawiesił swój półprzytomny wzrok na jej tyłku, który na tę chwilę wydawał mu się całkiem w porządku. Wystarczyła sekunda, aby wytworzył sobie w głowie wizję jej nagich pośladków. Uśmiechnął się krzywo pod nosem i, przypominając sobie o słowach, które przed momentem padły z ust barmanki, sięgnął po swój telefon. Zamierzał oczywiście jej posłuchać i wrócić do domu, zanim owy paparazzi się pojawi. Nie zastanawiał się, skąd „ruda” – jak zdążył już ją określić w myślach – posiadała takie informacje.

Właściwie było mu wszystko jedno, nawet jeżeli to sobie zmyśliła. I tak nie miał już czego tutaj szukać. A to chociaż w minimalnym stopniu było dla niego dobrą motywacją, by w końcu ruszyć tyłek. Problem jedynie tkwił w tym, że nie był w stanie odnaleźć odpowiedniego numeru. Jego telefon nagle stał się najbardziej skomplikowanym urządzeniem, z jakim kiedykolwiek miał do czynienia. W rezultacie udało mu się na włączać kilka niepożądanych aplikacji, które z pewnością nie były w stanie odwieźć go do domu.

Z rezygnacją odłożył iphona na blat stołu i uniósł spojrzenie w kierunku baru, za którym krzątała się Ruda. Zamierzał ściągnąć na siebie jej uwagę wzrokiem, gdyż jakoś nie miał w chwili obecnej lepszego pomysłu. Wciąż nie miał siły, by się podnieść, a co dopiero, żeby do niej podejść. Liczył na to, że dziewczyna w końcu odczyta jego wymowne znaki i sama do niego podejdzie. Przecież to takie proste. Gdyby tylko jeszcze zechciała unieść na niego to swoje kocie spojrzenie. W takim tempie, na pewno nie zdąży stąd wyjść przed pojawieniem się paparazzi.

– No dalej, kobieto… - burknął pod nosem. I niemal zakrztusił się własną ślina, gdy ta faktycznie, dokładnie po tych słowach, wbiła w niego swój przeszywający wzrok.

Z wrażenia zamrugał powiekami, podczas, gdy jego schorowany umysł, zaczął już wmawiać mu, że posiada nadprzyrodzone siły. Takich jak, między innymi właśnie, telepatyczne nakłanianie ludzi do robienia różnych rzeczy. Zastanowił się nad tym przez chwilę i nagle doszedł do wniosku, że to nie może być moc z zaświatów. Przecież od dawna miał w sobie tę zdolność. To jego cholerny urok osobisty. Dzięki niemu zawsze dostawał prawie wszystko, czego tylko chciał.

Zaśmiał się ironicznie na myśl o tym, że nie był w stanie osiągnąć tym sposobem, najważniejszego, czego na ten moment pragnął. Wszystko, każda sytuacja, każda rzecz… wszystko to, co otrzymał od życia, dzięki swoim wspaniałym sztuczkom, zebrane w jedną całość, stało się dla niego w ciągu sekundy, jednym, wielkim gównem. Nie znaczyło już nic.

– Doprawdy, sam się prosisz o kłopoty. Mało ci jeszcze?! Te szuje już wystarczająco zmieszały was z gównem,

 Drgnął niespokojnie, gdy zagrzmiał nad nim wyraźnie rozzłoszczony głos kobiety. Zamrugał powiekami, ledwo nadążając nad rozwojem sytuacji. Nawet nie spostrzegł, kiedy rudowłosa barmanka ponownie znalazła się przy jego stoliku.

– Słuchaj… po pierwsze, należy ci się opierdol za to, że wpierdalasz się w nie swoje sprawy. Ale zupełnie teraz nie jestem w stanie… Ja jeszcze to nadrobię, gwarantuję ci – wybełkotał, unosząc przy tym swój wskazujący palec. Chciał brzmieć poważnie, lecz był na to zbyt pijany.

– Naprawdę się boję.

– I słusznie! Nikt nie będzie mi… ale to nikt, nie będzie mi…

Nie dała mu szansy dokończyć dalszych bulwersacji. Jej irytacja przekraczała granice cierpliwości, więc wzięła sprawy w swoje ręce, i to dosłownie. Zdezorientowany Wokalista poczuł tylko, jak szarpie go za ramię, ewidentnie próbując zmusić do wstania.

– Rusz się! Nie licz, że wezmę cię na ręce – warknęła, nie zaprzestając swoich czynności. Nie zwróciła przy tym uwagi, że świeci mu swoim dekoltem tuż przed twarzą a to dość mocno utrudniało mu skupienie się na jej poleceniach. – Jak ci nie wstyd upijać się, jak świnia… i żeby kobieta jeszcze musiała się z tobą szarpać, żeby ci pomóc!

– Przecież nikt cię nie prosił… Może po prostu pozwól mi tu spać.

– Podeprzyj się o mnie i ruszaj tę swoją gwiazdorską dupę! – Syknęła dość głośno, co dotarło do niego niemal natychmiast ze względu na fakt, iż jej usta znajdowały się dokładnie przy jego uchu.

Momentalnie otworzył szerzej oczy, automatycznie wykonując jej polecenie.

– Masz więcej szczęścia, niż rozumu…

Barmanka wciąż burczała coś pod nosem, starając się jednocześnie, by ciało Wokalisty nie runęło na drewnianą podłogę. Była pewna, że połamałby się na kawałki. Nie potrzebowała żadnych dodatkowych problemów. Chciała się go, jak najszybciej pozbyć. Nie tylko ze względu na paparazzi, ale przede wszystkim, by nie odstraszał sobą innych klientów.  Wiele można było mówić o jej barze, ale na pewno nie to, że jest miejscem dla pijaków.

Muzyk całkowicie odciął się od rzeczywistości. Poddał się dobrej woli praktycznie nieznajomej mu kobiety. Mimo że cały czas psioczyła coś na niego, w ogóle jej nie słuchał. Odpłynął na tyle, że nawet nie zarejestrował, kiedy znalazł się na miękkiej kanapie taksówki.

 – Proszę pod ten adres i jeśli można, niech pan dopilnuje, by dotarł do mieszkania – poprosiła.

Rudowłosa wręczyła kierowcy kilka banknotów oraz kartkę z wcześniej wypisanym przez siebie adresem. Ten skinął jedynie głową ze zrozumieniem. Do Billa dotarł jeszcze tylko trzask zamykanych drzwi a zaraz po tym uśpiło go lekkie kołysanie pojazdu połączone z cichą melodią, wydobywającą się z radia.

*

Bill, pomóż mi. Proszę, uratuj mnie przed NIM. Boję się…

Uniósł ociężałe powieki, od razu czując, jak jego głowę przeszywa pulsujący ból. Suchość w ustach i pękająca głowa nie pozwoliły mu na rozckliwianie się nad swoim snem. Jednym z wielu. wciąż powtarzających się. Mógłby spisać je wszystkie na kartce, co do jednej chwili, nie pomijając żadnego szczegółu. Stały się jego codziennością, nawet zaczął się przyzwyczajać. I choć nadal budziły w nim skrajne emocje, radził sobie z tym dużo lepiej, niż na początku. Wyraźnie sprawdza się zasada, że człowiek jest w stanie przywyknąć do wszystkiego.

Nie pamiętał zbyt wiele z zeszłej nocy. Nie miał pojęcia, jak znalazł się w swoim mieszkaniu. Ważne jednak było, że w ogóle do niego dotarł i nie skończył, leżąc gdzieś na chodniku, czy na ławce w parku. Nie mógł przecież, aż tak się stoczyć. To byłoby zbyt upokarzające, gdyby ktoś go takiego rozpoznał. Dla siebie mógł być nikim, lecz dla innych w dalszym ciągu pragnął błyszczeć. To jedyne, co mu pozostało. Namiastka przeszłości.

Z trudem podniósł się do pozycji siedzącej i zlustrował wzrokiem pomieszczenie, które okazało się jego salonem. Przeniósł spojrzenie na swoje stopy, z ulgą zauważając, że wciąż ma na nich buty. Nie widząc więc żadnych przeciwskazań, wstał z kanapy czując coraz większe pragnienie. Jedyne, czego teraz potrzebował, to butelka wody oraz jakieś środki przeciwbólowe. Ewentualnie jeszcze długa, relaksująca kąpiel. To był jego plan na najbliższą godzinę, może dwie.

A potem? W tym przypadku motto: żyj chwilą, nie mogło się sprawdzić w praktyce. Bowiem od pewnego czasu, nie żył wcale. Marnotrawił każdą minutę swojej egzystencji. I rozdzierała go świadomość, jak wiele traci, a jednocześnie nie potrafił zebrać w sobie siły, by na to nie pozwalać. Stał się bierny. Był obserwatorem życia innych ludzi. Siedział z boku, nie rzucając się w oczy i przyglądał się wszystkiemu i wszystkim.. Czasem patrzył z niesmakiem, czasem z obojętnością a innym razem analizował czyjeś zachowanie tak dogłębnie, że sam w ostatecznym rezultacie się w tej analizie gubił. I tak dzień za dniem…

Nie pierwszy raz złapał się na myśli, trzymając pudełko przeciwbólowych tabletek w ręce, by połknąć je wszystkie i popić alkoholem, jak na typowym dramatycznym filmie. Nie miał pojęcia, czy to by w ogóle zadziałało w jego przypadku. Nie sądził, żeby te środki były, aż tak silne… Aczkolwiek, mieszkał sam. Nikt od dawna go nie odwiedzał, bo przecież praktycznie wszystkich odtrącił. Czyli miał szansę umrzeć, nim ktokolwiek, by się zorientował, że coś jest nie tak. Przechodził przez to już tysiąc razy i choć za każdym kolejnym, dochodził do tego samego wniosku, że nie chce w taki sposób umierać, że przeraża go perspektywa takiej śmierci… To i tak wracało.

Potrząsnął głową i drżącymi dłońmi wydobył jedną pastylkę, od razu wsuwając ją sobie do ust. Popił dużą ilością wody, a butelkę zabrał ze sobą do łazienki, wciąż odczuwając duże pragnienie. Zatkał wannę korkiem i odkręcił dwa kurki z wodą, ustawiając odpowiednią temperaturę. W czasie gdy bezbarwna ciecz wypełniała wannę, zaczął się rozbierać, zdejmując powoli każdą pojedynczą rzecz. Jednocześnie przyglądał się swojemu lustrzanemu odbiciu. Ilekroć próbował w nim dojrzeć siebie, tym bardziej dostrzegał kogoś całkowicie sobie obcego.

Odwrócił gwałtownie wzrok, nie chcąc zbyt wiele myśleć, by na nowo nie zatracić się w ciemnej otchłani swojego umysłu. Jeśli nie znał sposobu, żeby rozwiązać problem, starał się chociaż udawać, że owy nie istnieje. Wystarczało tylko, lub aż, wyłączyć myślenie. Niektórzy uważają, że jest to czynność niemożliwa. Z jednej strony, to prawda, z drugiej zaś można spróbować triku, polegającego na zastąpienie niechcianych myśli, innymi. Często walczył w ten sposób ze swoim mózgiem i zdarzało mu się wygrywać, ale zapamiętywał także z dokładnością, każdą swoją porażkę.

Z ostrożnością zanurzył jedną nogę w wodzie, dołączając po chwili i drugą. Kiedy poczuł, że temperatura mu całkowicie odpowiada, usiadł na dnie wanny. Nie na długo jednak, gdyż zaraz, gdy tylko zakręcił kurki z wodą, zsunął się jeszcze niżej, aż jego ciało zniknęło niemal w całości pod przejrzystą taflą. Zdążył jeszcze wziąć głęboki oddech i zamknąć oczy, nim ciepła ciecz zetknęła się z jego skórą na twarzy.

Trwał w bezruchu i bezdechu tak długo, na ile pozwalało mu na to zebrane w zapasie powietrze. Niemniej, w momencie, kiedy zaczynało mu już go brakować, wciąż nie chciał się wynurzać. Jakkolwiek głupie, by to nie było, czuł się niezwykle spokojnie pod wodą. Nawet jego umysł zdołał się wyciszyć, serce już tak nie kołatało zlęknione przed nieznanym. Wszystko zaczynało wydawać się dużo prostsze. Co by było, gdyby po prostu już nie wynurzał się spod wody?

Uniósł gwałtownie powieki, nie zważając, że bezbarwna ciecz wdarła mu się do oczu, drażniąc je nieprzyjemnie. Serce w piersi ponownie przyspieszyło bicie. Wszystko trwało zaledwie kilka sekund, nim nie poderwał się do pozycji siedzącej.

Znowu ją widział. Odebrała mu jego spokój, pojawiając się przed jego oczami, mimo że zaciskał powieki z całych sił. Z przerażeniem zaczął przyglądać się wodzie, która nagle wydawała się zmieniać swój kolor na czerwony. Uniósł drżące ręce do góry, nie rozumiejąc, dlaczego są całe we krwi.

–  To tylko twoja wyobraźnia –  szepnął do siebie, próbując się uspokoić.

Jego ciało zaczynało trząść się nienaturalnie, co tylko pogarszało sytuację. Nie potrafił przywrócić swojego umysłu do rzeczywistości. Nagle stała się tak odległa i nieosiągalna, że niemal zatracił się w otchłani swojego złudzenia. I być może pozostałby w tym stanie znacznie dłużej, gdyby nie wyrwał go z tego bliżej niezidentyfikowany hałas, dobiegający z wnętrza mieszkania. Poderwał się do pozycji siedzącej, spoglądając, wciąż nieprzytomnymi oczyma, w kierunku drzwi. Dziwne dźwięki, które przed momentem słyszał, ucichły, lecz nie sprawiło to, że poczuł się lepiej. Sam już nie wiedział, czy było to w ogóle prawdziwe.

–  Bill!?

Jego szalenie bijące serce w piersi zadrżało na dźwięk znajomego głosu. Odetchnął głęboko, przecierając rękoma twarz. Dopiero teraz wszystko zaczynało wracać do normy. Woda znowu przybrała swojej przezroczystej barwy, a wszelkie obrazy, które dostrzegał, rozpłynęły się w powietrzu.

– Bill! – Męski, donośny głos, ponownie rozbrzmiał po mieszkaniu. Można było wyczuć w nim wiele niepokoju.

Wokalista poczuł, że powinien dać jakiś znak, lecz nie był pewien, czy jest w stanie w ogóle wydobyć z siebie cokolwiek. Nim jednak w ogóle zdążył się do tego chociażby zmusić, jego przyjaciel wpadł do pomieszczenia, niemal wyważając przy tym drzwi. Pierwsze co dostrzegł, to niewyobrażalna ulga okalająca jego twarz. Bill miał wrażenie, że dosłownie widzi to zjawisko w fizycznej formie. Jego wyobraźnia ewidentnie tego dnia nie zamierzała odpoczywać.

– Dlaczego, do diabła, się nie odzywasz?! Walę do drzwi, jak głupi… Najpierw prosisz mnie, żebym cię pilnował, a potem wykręcasz takie numery!

– Nie słyszałem… – wymamrotał, sam do końca nie wiedząc, w jaki sposób ma się wytłumaczyć. Nie uśmiechało mu się zdradzanie przyjacielowi powodów, przez które nie był w stanie usłyszeć tak głośnego pukania. – Już wychodzę, daj mi chwilę.

*

Mieszkanie było nieskazitelnie czyste. Nikt nie powiedziałby, że należy do mężczyzny. W dodatku samotnego, który nawet nie pozwoliłby przekroczyć jego progu obcej sprzątaczce. Mimo iż powinno to dobrze świadczyć o Billu, jego przyjaciel wcale nie uważał tego za dobry znak. Lata znajomości robiły swoje, te pozory nie zamydlą mu oczu. Poza tym, znał fakty, wiedział, że nie jest dobrze. Nie miało prawa tak być. I nie zapowiadało się na jakiekolwiek zmiany w tym przypadku. Tym bardziej, że musiał przekazać Wokaliście niezbyt dobre wieści. Oczywiście zważywszy na ostatnie wydarzenia w jego życiu, prawdopodobnie, nie będą one takie najgorsze. Co nie zmienia faktu, że żaden z nich nie potrzebuje teraz dodatkowych problemów.

W oczekiwaniu na przyjaciela, miał chwilę, by przemyśleć, co i w jaki sposób mu powie. Dawniej nie miałby z tym żadnego problemu. Natomiast teraz wszystko było inne. Bill stał się nieprzewidywalny. Zupełnie, jak ktoś nowy, nieznany. Mimo że wciąż istniał, jakby wcale go nie było. Każdy, kto był z nim blisko, odczuł prawdziwą stratę. Odszedł, zamykając się w swoim umyśle przed światem, i nie było tam wstępu dla nikogo. Nie pozostawił wyboru. Jedno się nie zmieniło, wciąż był egoistą.

–  Co cię sprowadza, Georg? – Opanowany, nieco suchy ton głosu przerwał rozmyślenia mężczyzny. Bill już stał w salonie, ubrany z mokrymi jeszcze włosami, wpatrując się w niego swoim pustym spojrzeniem. Zbyt długi kontakt wzrokowy skutkował dreszczem grozy.

–  Poza tym, że chciałem sprawdzić, co u ciebie…

–  Darujmy sobie te grzeczności. – Machnął ręką i zajął miejsce na jednym z foteli. – Przejdź od razu do rzeczy, nie mam zbyt wiele czasu.

–  Nie masz czasu? – Powtórzył, jakby nie rozumiejąc. Może ostatnio ich relacje nie były zbyt bliskie, ale dałby sobie rękę uciąć, że blondyn nie ma żadnych konkretnych zajęć w życiu. O ile w ogóle posiada jakiekolwiek życie. – Nieważne – mruknął, dostrzegając jego wymowne spojrzenie. Wolał odpuścić sobie drążenie tematu. – Chodzi o zespół. A dokładniej o kontrakt, który wciąż nas zobowiązuje. To, co się wydarzyło, jest wstrząsem dla wszystkich, ale wyrozumiałość wytwórni ma swoje granice i wczoraj dali nam to wyraźnie do zrozumienia.

– Co to znaczy?

– Chcą nowego albumu. – Rzekł krótko, uważając, że nie trzeba dodawać do tego nic więcej. To jedno zdanie było wystarczająco zrozumiałe i mówiło wszystko.

Bill wyprostował się, przybierając kamienny wyraz twarzy.

– Nie mamy gitarzysty, jak oni sobie to wyobrażają? – Zapytał ze stoickim spokojem, choć jego oczy zdradzały dużo więcej emocji, które kłębiły się w głębi duszy.

– Ich wyobraźnia nie ma tu nic do rzeczy. Chcą jedynie, żebyśmy dotrzymali terminów i dali im to, co obiecaliśmy. W innym wypadku, obarczą nas karą. Zresztą, sam wiesz, jak to wszystko wygląda…

– Wiem – potwierdził, z trudem wydobywając z siebie głos.

Przez jego głowę znowu przewijało się multum obrazów, głównie z przeszłości. Miał ochotę skulić się w kłębek i odpuścić sobie wszystko. Nie wyobrażał sobie zespołu bez brata. Nie wyobrażał sobie dalej siebie bez niego. Nie wyobrażał sobie wyśpiewania choć jednego słowa bez Toma u swojego boku. Nie mówiąc już o innych rzeczach.

– Bill, powinniśmy po prostu odbębnić swoje i mieć to za sobą. Wiem, że bez Toma będzie ciężko… ale tak naprawdę bez niego ta płyta może powstać, bez ciebie, już nie.

To były mocne słowa, basista zdawał sobie z tego sprawę, ale musiał wybrać to, co dla nich najlepsze. I miał nadzieję, że Bill również tak postąpi. Nie tylko dla niego jest to trudne, ale tylko od niego wszystko zależy.

– To będzie bolało… Ale spójrzmy prawdzie w oczy, to już boli. Każdego dnia, nieustannie. Dlatego uważam, że powinniśmy zrobić, co trzeba i mieć to za sobą. Prawdopodobnie to będzie ostatnie, co w ogóle razem stworzymy…

– Nie.

 Jeden wyraz, a potrafi wzbudzić większe emocje niż tysiąc słów. Georg z przerażeniem patrzył w oczy przyjaciela. Nie wierzył, że nawet nie chciał spróbować tego przemyśleć. Podjął decyzję w jednej chwili, ot tak. I w tej jednej chwili zrujnował niemal wszystko. Jego spojrzenie jednak mówiło wyraźnie, że nie będzie odwrotu. Był zdecydowany, to nie podlegało wątpliwości.

– Zapłacę wszystko, nie musisz się tym przejmować.

– Czy ty masz pojęcie, o jakiej kwocie jest w ogóle mowa?

– To bez znaczenia. – Rzucił obojętnie, po czym podniósł się ze swojego miejsca. – Idź już.

– Bill, zastanów się…

– To koniec, Georg.

Kiedy nie pozostaje już nic, zamykam oczy, by móc zobaczyć Cię jeszcze przez chwilę, nim znikniesz na wieczność…*

***

*”Kiedy niepozostanie już nic”, Ka.

Dzięki kochanej Dee. ten rozdział może być jeszcze lepszy, niż był <3