Prolog: "Wenn nichts mehr geht."

- Boję się... - cichy szept przedarł się przez natłok jego chaotycznych myśli. Oddychał płytko podczas, gdy jego ciało panicznie drżało. Nie potrafił znieść towarzyszącego mu uczucia bezsilności.  Paraliżowało go całego, odbierając zdolność trzeźwego myślenia. Prawdopodobnie w tej sytuacji osiągnięcie stanu przytomnego umysłu było niemożliwe. Musiałby być szaleńcem, by nie dać się wciągnąć w naturalną reakcję swojego organizmu na wydarzenie, którego niemal był świadkiem. – Bill…

- Wenn nichts mehr geht,  werd ich ein Engel sein - für dich allein… Und dir in jeder dunklen nacht erschein und dann fliegen wir weit weg von hier… wir werden uns nie mehr verliehr'n* – zanucił cichutko, kołysząc delikatnie ciało dziewczyny w swoich ramionach.

Patrzył przed siebie, dokładnie w miejsce, gdzie siedział jego brat, a po jego policzkach nieustannie staczały się ciężkie krople łez. Piekły jego skórę tak niemiłosiernie, że miał wrażenie, jakby miały  za chwilę ją wypalić. - Denk nur an mich und du siehst den Engel der neben dir fliegt… - Kolejne słowa piosenki wypłynęły z jego ust, dokładnie w momencie, gdy czekoladowe spojrzenie Toma uniosło się ku górze. Wciąż siedział na podłodze, pod ścianą. Kilka metrów od nich. Jego ubranie oraz dłonie, nadal były splamione krwią. To pierwszy raz w życiu, gdy Bill pragnął, aby jego bliźniak zniknął. Nie całkowicie z życia, ale z tego miejsca. Chciał jedynie, aby go tu w ogóle nie było. By to wszystko się nigdy nie wydarzyło. Cały czas miał nadzieję, że to tylko jeden z tych koszmarnych snów i za chwilę się obudzi… lecz gdy tylko spoglądał w dół, widział ją. Była tak bardzo realna. Fizyczna. Prawdziwa. Ściskał ją w swoich ramionach od kilkunastu minut tak mocno, że nie czuł już własnych rąk. Bał się patrzeć na jej twarz, spojrzeć w oczy. Bał się ujrzeć w nich, jak uchodzi z niej życie. Wiedział, że umiera. Że za kilka chwil, jej serce przestanie bić. Odejdzie na zawsze i to on będzie jej pośrednikiem między życiem a śmiercią. Nie chciał nim być, ale nie potrafił jednocześnie jej teraz opuścić. Czuł się odpowiedzialny, był jej to winien. Choć w żaden sposób już  nigdy nie będzie w stanie odkupić swoich win. Swoich… a przede wszystkim swojego brata.

Kolejne spojrzenie w jego kierunku. I kolejne rozczarowanie, że wciąż go tam widział. Miał ochotę kazać mu stąd odejść, uciec. Chciał go chronić pomimo tego, co zrobił. Bo przecież był jego starszym, ukochanym bratem. Jego całym życiem. Pragnął znów móc dostrzec w jego oczach dawny blask, zamiast tej przerażającej pustki. Nie mógł znieść bólu, który rozdzierał jego serce i duszę na drobne kawałki, z sekundy na sekundę coraz bardziej.

Z jednej strony bezbronna istota umierająca na jego rękach a z drugiej człowiek, za którego sam oddałby życie. I nie było tu żadnego wyboru. Nie było żadnych  opcji, rozwiązań, wielu możliwości. Właśnie to było tym najgorszym, bo nie mógł zrobić nic. Nie był w stanie uratować już żadnego z nich.

To jej krew była na dłoniach jego jedynego brata.

Choć nie patrzył na nią prawie wcale, odczuł boleśnie moment, w którym wydała ostatnie tchnienie. Nigdy w życiu nie czuł nic gorszego i nic bardziej bolesnego.

Zacisnął mocno powieki, słysząc głośne wycie syren dochodzące zza grubych ścian budynku.

To koniec.

Nie ruszył się z miejsca nawet o milimetr, kiedy zarówno sanitariusze, jak i policjanci wtargnęli do pomieszczenia. Kołysał się wraz z ciałem dziewczyny i za nic w świecie nie chciał ani jej puścić ani otworzyć oczu. Bo przecież wiedział co zobaczy. A czy zniósłby tej nocy jeszcze więcej bólu?

Musiał.

Słyszę, jak wybija rytm dramatycznej melodii błagającej o krzyk.